45
„Na Spiszu” nr 2 (75) 2010 r.
Pani Ela całe roki, w kozde wakacje i na świyn-
ta, przijyzdzała z Krakowa w góry na wypocinek
ze swoim chłopym Leszkiym. Wynajmuwali se wse
tóm samóm izbe, a Kałafuci mieli ik prawie za ro-
dzine. Państwo radzi pomogali przi sianak, a po ro-
bocie nieroz ta gazda i pón siedli se przed dómym
i co nieco wypiyli. Choć baby krziwo na to patrzy-
ły Jyndrek z Leszkiem w niedziele po kościele sia-
dali se honorowo pod jabłónióm i pró-
guwali trunki z całego świata, bo
był cas. Kie loło śli se do izby,
a nolepi smakuwała im wte-
dy harbatka góralsko, ino
z rumym. Radziyli o poli-
tyce, o strachak i o końcu
świata, a dzieci słuchały,
jaze giymby oździawia-
ły, telo przecie loli…
Cas lecioł. Dzieci pani
Eli urosły, a chłop poseł na dru-
gi świat. Dziesi straciyła sie wesołoś
i ani sie śmioć, ani stare casi zbacuwać. A pani ? Co
wysła na pole, co sie pokozała przed izbom, wse
była jakosi markotno. Tak było zdaje sie piyńć ro-
kók. Nei łóni przed Godami tyrknół telefon, a pani
oznajmiyła Kałafutóm ze sie drugi roz wydała. Zapo-
wiydziała tyz, ze przijadóm z chłopym w góry przed
świyntami i bedóm jaze do Nowego Roku. Jyndrek
z Hankóm ni mogli sie juz docekać. Bars byli cieka-
wi co tyz to za cłek, tyn nowy młody pón.
Trzi dni przed Wilijóm wreście dojechali. Okozało
sie, ze pón doś taki, do tego bogaty, a nasła go wy-
cie w internecie. Pani pofolyła sie Hance, że chłopi-
sko dobre, choć Nimiec. Kupiół prze nióm w Krakowie
piykne miyszkanie, dbo o dzieci, sanuje jóm i straśnie
rod widzi. Jes ino jedyn kłopot, bo chłopina bars za-
pracuwano, a do Polski to ino na sobote - niedziele
wpadnie jak po ogiyń.
Wiys Jyndrek, z panym nie dało sie poradzić - ino
kapke po polsku umioł. Jak sie ta z paniom dogodali,
myślała głośno Hanka. Jedno ci powiym, straśnie za-
kochany, to po ocak widno. A ty Jydrek co o tym my-
ślis ? Eeee, moze i zakochany, ale oci mo jak barón,
ośmioł się Jyndrek i wyscyrzół zymby. No co, moze
fciałabyś zebyk tak na ciebie patrzół? Ale przesta-
li sie panami zajmuwać, bo roboty mieli kupe, a do
tego zaroz po świyntak pón Szmidt wyjechoł. Pani
Ela została sama, ale jak ptosek na wiesne z kónta
w kónt góniyła. Z wielgóm radościom opowiadała
gazdóm o swojij miyłości do Niymca. Jak za do-
wnyk lat fciała pomogać Hance, - zmywała, zamia-
tała w izbie, kwiotki polywała.
Tydziyń przelecioł jak z bica. W sobote ku wieco-
rowi Jyndrek srucoł ze sópki siano prze owce i słysi:
miauuuu… Po małyj chwili, jesce roz: miauuu. Kiz to
pierón, skónd tyn kot tu sie wzión, przecie ani u nos,
ani na spólstwie, nikany kota nima … Cosi mi sie przi-
widziało, pomyśłoł. Jesce na boisko nie śloz, a tu od
nowa miauuu i miauuu…Psio krew kocio, pewnie jaki-
si ceper wyruciół z auta… Kieloz to razi psi wyruca-
jóm i sie biydoki potym plóncóm pomiyndzi chałupa-
mi. Moze jak mu dóm jeś to sie uspokoi. Jesce dobrze
nie pomyśloł, a tu drugiego kota słychno ze siyni i to
pore razi: miaaał, miaaał, miaaał….. Ale tak jakosi
inaci, takim ciyniućkim głosikiym. Jyndrz-
ka jaze cofło nazod na boisko.
Strasi mnie co, ci mamuni –
od razu przisło mu do gło-
wy. Skónd psio krew ta
kocio rodzina ? A moze
po ćmie nie widzym…..
Zestrochany hipnół pod
sope i zaświyciół światło
na obore. I tu co sie oka-
zoło: pani leci ku pano-
wi w pantofelkak i lecynci
miałcóm do siebie miaaau,
a miaał i to coroz inaci, tak
jakosi, jako kie sie koty
marcujóm. Na mój dusiu, ale
mnie wystrasyliście, zawołoł
Jyndrek. A cóż w tym strasz-
nego panie Andrzeju - obez-
wała się zaskocóno pani Elu-
sia. Chciałam się tylko z mężem
przywitać!
Jydrek wloz do izby i ze śmiychym
opowiado Hance o tym powitaniu, a tu je-
sce za dźwiyrzami na sodak, jak echo niesło sie
nowe miaaaał, miaaaaał… Co sie dziwujes, godo
Hanka. Kie sie radzi widzóm to nie bedóm do marca
cekać! Ty byś ta sićko fcioł za porzóndkiym jak w tym
przisłowiu: w stycniu słónie, w lutym kónie, w marcu
koty, w kwietniu psi, a w maju my…? Poźroł Jyndrek
na Hanke, Hanka na niego i oba se o tym samym
pomyśleli. Jyndrek wartko zgasiół światło, i godo:
przecie nie bem cekoł do maja. - Ino mi tu nie mraułc,
sepnyła Hanka na ucho.
Jan Budz
„Miauu”, jak miłość!
